Να “κάτσει ο κουρνιαχτός” και να συζητήσουμε για το νερό

Ζήσαμε αυτές τις μέρες τον “πόλεμο του νερού” στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας με αφορμή την απόφαση της πλειοψηφίας για την αύξηση της τιμής του στους καταναλωτές των δημοτικών διαμερισμάτων. Είναι σίγουρο η αντιπαράθεση θα κρατήσει μέρες ακόμα.

Οι αντιδράσεις των κατοίκων των χωριών και της αντιπολίτευσης θεωρούνται δικαιολογημένες. Κανείς δεν βάζει εύκολα το χέρι στην τσέπη σήμερα, και μάλιστα να πληρώσει ένα αγαθό, που μέχρι χθες το θεωρούσε αυτονόητα δωρεάν. Το θεωρούσε κοινωνικό αγαθό. Γιατί, βέβαια, έρρεε άφθονο στις βρύσες και στις πηγές. Και σήμερα δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι όλα άλλαξαν. Ότι οι πηγές είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι επικίνδυνες και μολυσμένες. Ότι τα ρέματα, που κάποτε βούιζαν και κατέβαζαν νερό, σήμερα είναι ξηριάδες και σκουπιδότοποι. Ότι στις γεωτρήσεις, ή πρέπει να πάει στα 200 μέτρα ή θα “βγάλει” τη θάλασσα. Ότι το νερό του δικτύου της ύδρευσης, που θα ποτίσει τον κήπο του, γιατί αλλιώς δεν θα φάει ντομάτες, πρέπει να το πληρώσει, διότι θεωρείται «πολυτέλεια»…

Θα περίμενε έτσι κανείς μια εισήγηση και μια απόφαση διαφορετική. Θα περίμενε να ακουστεί ότι αναφερόμαστε στους σπάνιους υδατικούς πόρους και πρέπει να επιτευχθεί η αειφορική τους χρήση. Θα περίμενε τη διατύπωση ενός αναπτυξιακού σχεδίου 10ετιας για τη ΔΕΥΑΛ και την ανάθεση μελέτης σε ειδικούς για την αξιολόγηση και την κοστολόγηση των υπηρεσιών της, όχι μόνο για το στατικό κόστος, αλλά για το συνολικό κόστος, που θα χρηματοδοτήσει και τους αναπτυξιακούς στόχους του σχεδίου. Με αυτά όλα να γίνει μια καμπάνια ενημέρωσης των δημοτών σε όλο τον δήμο.

Φθάσαμε όμως στο σημείο να συκοφαντεί, και να υπονομεύει, η ίδια η δημοτική αρχή τις λαϊκές συνελεύσεις, τις αντίθετες απόψεις, τις αγωνίες έστω, ακόμα και των απληροφόρητων δημοτών. Ποιος ευθύνεται γι’ αυτά; Ποιος έχει την ευθύνη της ενημέρωσης και του κοινωνικού διαλόγου; Η δημοτική αρχή αντιμετωπίζει με προχειρότητα, μέχρι και εχθρικά, όλες τις πλευρές της ενημέρωσης, όπως και τα θέματα της συμμετοχής του πολίτη, του δημοκρατικού προγραμματισμού και του συμμετοχικού προϋπολογισμού.

Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε ότι συζητάμε για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Καλούμαστε να διαχειριστούμε το νερό, ως ένα σπάνιο φυσικό πόρο, σε ανεπάρκεια. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το πρόβλημα του νερού θα είναι, αναπόφευκτα, στο προσκήνιο μόνιμα το επόμενο διάστημα. Και το ζήτημα, στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε τους στόχους μας, είναι η ΕΠΑΡΚΕΙΑ του αγαθού. Ποιος όμως ασχολείται σήμερα μ’ αυτό;

Αντί λοιπόν από τώρα να φροντίσουν να βάλουν “στο τραπέζι” το σοβαρό αυτό θέμα, της επάρκειας, αναλώνονται σε στείρες αντιπαραθέσεις, με ευθύνη, το τονίζω, της ηγεσίας του δήμου. Αυτά όμως τα ζητήματα, τα ζητήματα της στείρας αντιπαράθεσης, τα αναπαράγει διαρκώς το μοντέλο διοίκησης του δήμου. Το κομματικοποιημένο δημαρχοκεντρικό μοντέλο. Σήμερα είναι το νερό, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Γιατί, αντικειμενικά, η στείρα λειτουργία οδηγεί σε στείρα αντιπολίτευση.

Η ΔΕΥΑΛ έχει υποχρέωση, από την λειτουργία της, να εξασφαλίσει την παροχή υγιεινού πόσιμου νερού στους καταναλωτές. Παράλληλα θα πρέπει να προστατεύει, να λειτουργεί σωστά και να συντηρεί τους υπάρχοντες υδατικούς πόρους με την παρακολούθηση, τον έλεγχο και τον εμπλουτισμό τους εφαρμόζοντας τη σύγχρονη νομοθεσία. Ένα σημαντικό μέρος όμως της δραστηριότητάς της πρέπει να καταλαμβάνει η ενημέρωση και η πληροφόρηση των καταναλωτών, ώστε να συμβάλλουν και αυτοί με την σειρά τους στην εξοικονόμηση και ορθή χρήση του νερού.

Η αντιμετώπιση των όποιων δαπανών της δεν σημαίνει ντε και καλά αύξηση της τιμής του νερού. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για χρηστή διαχείριση ανταποδοτικού χαρακτήρα. Για τιμολόγηση σε ισότιμη βάση αλλά και με κοινωνικά χαρακτηριστικά. Για μια αύξουσα τιμολόγηση σύμφωνα με την κατανάλωση. Για μια ποσοστιαία σταδιακή αναπροσαρμογή σε δόσεις, αν εκτιμηθεί ότι είναι απαραίτητες οι αυξήσεις, και όχι όλο το βάρος του νέου τιμολογίου φέτος. Η διαδικασία με την οποία πάρθηκε η απόφαση, την καθιστά ευάλωτη και εισπρακτικού χαρακτήρα. Η αλλαγή της απόφασης στο έκτακτο δημοτικό συμβούλιο έδειξε ότι ήταν λαθεμένος ο χειρισμός από την αρχή.

Γι’ αυτό προτείνουμε να γίνει άμεσα μια Ημερίδα για το νερό, που θα συζητήσει τις κατευθυντήριες αρχές για μια βιώσιμη υδατική πολιτική στη Λαμία και την ευρύτερη περιοχή μπροστά και στη διαφαινόμενη λειψυδρία του καλοκαιριού.

Στέφανος Σταμέλλος
Μέλος του ΠΣ των Οικολόγων Πράσινων διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

Για ό,τι χάθηκε και για ό,τι χαθεί έχουμε ευθύνη

Προσπαθώ να βρω τι θα ήταν αυτό που θα με έφερνε στη Λαμία, αν δεν έμενα εδώ. Να φτιάξω μια λίστα με τα μέρη που θα έπρεπε να επισκεφθώ, με τα σημεία της πόλης που θα με συγκινούσαν, σημεία από την ιστορία της, οτιδήποτε που θα με πήγαινε λίγο στο παρελθόν της.

Δυστυχώς ο κατάλογος είναι πολύ μικρός. Το Κάστρο και το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Πλατεία Λαού, η Πλατεία Διάκου και το άγαλμα, το κτίριο της Νομαρχίας, τα κτίρια του ΟΣΕ… Πού πήγαν τα υπόλοιπα; Ή δεν είχε η Λαμία; Πολλά κτίρια, ακόμα και διατηρητέα, κατεδαφίστηκαν. Οι Μύλοι του Μουζέλη είναι εγκαταλειμμένοι στην βορά του χρόνου.

Η Παλιά Δεξαμενή επίσης. Τα στενά της δρομάκια και τα πλακόστρωτα εξαφανίστηκαν ή γίνονται… καινοτόμες κυλιόμενες σκάλες. Η Δημοτική Αγορά κατεδαφίστηκε.

Για τη Δημοτική Αγορά έγινε αρκετή συζήτηση. Δεν έχει σημασία αν ο καθένας μας βρίσκει απαραίτητη ή όχι την ύπαρξή της, αν εκτιμά ή όχι την αξία της. Αυτό είναι κάτι υποκειμενικό, ας πούμε ότι έγκειται στην παιδεία, τη μόρφωση, τις εμπειρίες που διαθέτει ο καθένας. "Δεν χαρακτηρίζουμε ως κτίριο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία τη Δημοτική Αγορά Λαμίας στις οδούς Όθωνος και Αγ. Νικολάου, διότι δεν παρουσιάζει Αρχιτεκτονικό ή ιστορικό ενδιαφέρον” ήταν η απόφαση στις 13/9/2001 του κ Ευάγγελου Βενιζέλου, Υπουργού Πολιτισμού στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όμως η Δημοτική Αγορά αποτελούσε κύτταρο της ιστορικής μνήμης των κατοίκων της Λαμίας και τοπόσημο, καθώς ήταν σημείο αναφοράς σε μια από τις ιστορικότερες και συγκροτημένες, από άποψη αυτόνομων υπηρεσιών, περιοχές της Λαμίας. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι κουβαλούσε ένα κομμάτι της ζωής αυτής της πόλης. Το ότι ήταν ετοιμόρροπη δεν αποτελεί αιτία για κατεδάφιση. Δεν κατέστη μόνη της η Δημοτική Αγορά ετοιμόρροπη. Από κάποιους εγκαταλείφθηκε, κάποιοι δεν φρόντισαν να τη συντηρήσουν.

Άλλη μια φορά αποδείχτηκε η δημοτική αρχή πολύ μικρή μπροστά σε ζητήματα ιστορίας και πολιτισμού. Είμαστε ανίκανοι τελικά να διασώσουμε τα στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και να τα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Μας αρέσει όμως να κομπάζουμε σε φίλους και γνωστούς όταν επισκεπτόμαστε την τάδε ή τη δείνα πόλη του εξωτερικού, αναφέροντας τα κτίρια, τόσο μοντέρνας αρχιτεκτονικής όσο και αιώνων, που έχει να επιδείξει. Σχολιάζουμε το ιστορικό κέντρο, που διατηρείται μοναδικά, που λαμβάνονται αυστηρά μέτρα και κανόνες για να προστατεύεται. Επαινούμε το γεγονός ότι συντηρείται και το πιο «ασήμαντο» κτίριο και μνημείο, θαυμάζουμε το πόσοι επισκέπτες συγκεντρώνονται. Εμείς έχουμε μάθει να γκρεμίζουμε ό,τι κουβαλάει μνήμες, σαν να πρόκειται για κάτι βρώμικο, που πρέπει να το πετάξουμε από πάνω μας, που πρέπει να το διαγράψουμε.

Τις πόλεις τις φτιάχνουν οι κάτοικοί της, η δική τους προσωπικότητα αντικατοπτρίζεται σε κάθε χιλιοστό του τόπου, η δική τους ιστορία. Αν δεν μας αρέσει κάτι που συμβαίνει στην πόλη μας, δεν φταίει κανείς άλλος, αλλά εμείς οι ίδιοι, που δεν δραστηριοποιούμαστε, δεν αντιδρούμε, δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Η Λαμία είμαστε όλοι εμείς. Για ό,τι χάθηκε και για ό,τι χαθεί έχουμε ευθύνη.
Στέφανος Σταμέλλος διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

Ο αντίλογος στον χριστουγεννιάτικο φωτισμό. Είναι υπερβολή ή όχι;

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς πέρασαν. Θα φανεί ίσως ακραίο αν πούμε, ότι την επόμενη φορά θα πρέπει πολύ να σκεφθούμε από πότε, αν θα ανάψουμε και πόσα λαμπιόνια στις κολώνες και στα δέντρα της πόλης, ακόμα και στα σπίτια.

Χιλιάδες πολύχρωμα λαμπιόνια, φωτεινές φιγούρες, καμπάνες, αστέρια, αγγελάκια, γιρλάντες σε πρωτότυπα σχήματα, βιτρίνες ολοφώτεινες και μαζί μ’ αυτά ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο σε κάθε μικρό ή μεγάλο σπιτικό. Όλα αυτά από την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Πολλοί θα πουν, αυτό γίνεται σ’ όλον τον κόσμο, καθώς οι άνθρωποι θέλουν να αισθανθούν το διαφορετικό των ημερών.

Να όμως που υπάρχει ο αντίλογος. Ο χριστουγεννιάτικος φωτισμός έγινε πια υπερβολή. Ξεπέρασε τα όρια μιας κλασικής γιορταστικής ατμόσφαιρας. Οι έμποροι και τα ΜΜΕ κατασκευάζουν κόσμους φωτεινούς, προκειμένου να προσελκύσουν το αγοραστικό κοινό δηλώνοντας απλώς πιστοί στις παραδόσεις. Η ΔΕΗ «τρίβει τα χέρια της». Οι μεγάλοι «ρίχνουν το μπαλάκι» στα παιδιά, τα οποία υποτίθεται ότι έχουν την ανάγκη όλου αυτού του σκηνικού. Αν ποτέ τα ρωτούσαμε σοβαρά, θα απαντούσαν ότι αυτές είναι επινοήσεις των μεγάλων και όχι δικές τους. Υποχωρώντας στις πιέσεις του σπάταλου καταναλωτικού μοντέλου της σημερινής κοινωνίας αυτές τις μέρες γινόμαστε όλοι υπεύθυνοι για την αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, τη φωτορύπανση και την αύξηση της ποσότητας των συσκευασιών, που καταλήγουν στις χωματερές.

Αυτά όλα σε μια εποχή που οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την φωτορύπανση, που η παραγωγή ενέργειας έγινε προβληματική και που τα σκουπίδια δεν χωράνε πια κάτω από το χαλί. Για να απαλλαχθούμε από το λιγνίτη και το πετρέλαιο, πέρα από τις εναλλακτικές μορφές παραγωγής ενέργειας, πρέπει να προσανατολιστούμε στην μείωση της κατανάλωσης, να διαπαιδαγωγήσουμε τους νέους και να διαμορφώσουμε συνειδήσεις υπεύθυνων καταναλωτών. Για να απαλλαχθούμε από τους σκουπιδότοπους πρέπει, εκτός από την ανακύκλωση, να μειώσουμε και την παραγωγή σκουπιδιών. Αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...

ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ: ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΘΟΡΥΒΩΔΕΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Η ΛΑΜΙΑ

Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, 140 εκατομμύρια άνθρωποι στις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες συμβιώνουν με ανυπόφορους θορύβους και άλλα 110 εκατομμύρια αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην εργασία και στον ύπνο τους, συμπεριλαμβανομένων και των κατοίκων των μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδας. Η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, το Ηράκλειο και η Λαμία συγκαταλέγονται στις πιο θορυβώδεις πόλεις της Ευρώπης, ενώ η Αθήνα είναι φυσικά ο «μεγάλος ασθενής» της ηχορύπανσης, με το 60% των κατοίκων της να υποφέρει από το μηχανολογικό, κυκλοφοριακό και αστικό θόρυβο. Με όριο κινδύνου τα 70 ντεσιμπέλ, τρία εκατομμύρια κάτοικοι του Λεκανοπεδίου εκτίθενται σε θορύβους έντασης 75 ντεσιμπέλ κατά μέσο όρο, ενώ στα κεντρικότερα σημεία ο θόρυβος ξεπερνά τα 100 ντεσιμπέλ.

Οι μετρήσεις αναδεικνύουν φυσικά ως βασική πηγή του αστικού θορύβου την αυξημένη κυκλοφορία των οχημάτων και ειδικά των δικύκλων. Υπολογίζεται πως το 5% των αυτοκινήτων και το 40% των δικύκλων που κυκλοφορούν στην Αττική εκπέμπουν στάθμες θορύβου υψηλότερες από τις επιτρεπόμενες. Ο νέος ΚΟΚ προβλέπει πρόστιμο 83 ευρώ και αφαίρεση των στοιχείων κυκλοφορίας στα οχήματα χωρίς σιγαστήρα στην εξάτμιση και πρόστιμο 17 ευρώ σε κάθε άσκοπη χρήση των ηχητικών προειδοποιήσεων, κοινώς της κόρνας.

ΠΗΓΗ:
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 7.8.2007
ΛΑΜΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ 29.12.2007 διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ...