Άχ αυτός ο γιαουρτοπόλεμος!

Ένα πεζοδρόμιο. Για να περπατήσει. Να κυλήσει τ' αναπηρικό του καροτσάκι. Να βγάλει το παιδί του βόλτα. Το ελάχιστο που ζητάει ο απλός άνθρωπος αυτής της σκληρής πόλης. (Λέω "απλός", γιατί ο άλλος ο "σύνθετος", δεν το χρησιμοποιεί το πεζοδρόμιο, παρά μόνο για να παρκάρει, να πιει φραπέ, ή να εμπορευτεί). Και τί, λοιπόν, ανταποδίδουν σ' αυτό τον απλό άνθρωπο, οι σύνθετες και διεφθαρμένες εξουσίες - εθνικές και τοπικές; Καφετέριες. Πινακίδες. Διαφημιστικές και μή. Και εισδοχές για ανοικτούς κάδους απορριμμάτων. Δεν θ' αρχίσει κάποτε, ξανά, ο γιαουρτοπόλεμος; Ή, έστω, τώρα που μερικοί ανόητοι δήμαρχαίοι ξερριζώνουν τις νεραντζιές, ο νεραντζοπόλεμος;
(από τον Χρήστο Μιχαηλίδη, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 22.4.2008)